[ Rick Nieman: Max Westerman was vijftien jaar lang onze man in Amerika. Hij heeft het allemaal laten zien: een overspelige president, de aanslagen van elf september, angst aanjagende orkanen en al die verbazingwekkende verhalen over dikke, vreemde of schietgrage Amerikanen. ] [ Suzanne Bosman:
En nu stopt hij ermee. Hier is zijn terugblik op vijftien jaar Amerika: Max voor het laatst in het Nieuws. ]
- Max Westerman
Ik had eigenlijk best een makkelijk baantje als correspondent in Amerika. Want als het hier gebeurt, vindt de rest van de wereld het al snel belangrijk. In ieder geval fascinerend. Van de achtervolging van de gesjeesde sportster O.J. Simpson en zijn rechtzaak... [ O.J. Simson: onschuldig ] tot die absurde verkiezingschaos in Florida. Of een president die bijna moest aftreden, omdat hij had gerommeld met een stagiaire.
- Aanslagen World Trade Center
Maar dat het nieuws ooit zo groot zou worden (beide gebouwen van het World Trade Center zijn ingestort nu) had ik natuurlijk nooit kunnen vermoeden toen ik vijftien jaar geleden begon.
- Presidenten
Hij was net aan zijn presidentscampagne begonnen. En het ging toen al over zijn buitenechtelijke affaires. ( Kunt u de Nederlanders uileggen waarom Amerikanen alles willen weten over het privé-leven van hun leiders? ) [ Bill Clinton: Dat weet ik niet. ] Ik bleef lang genoeg om verslag te kunnen doen van vier presidentscampagnes. ( Hij is hier net geland in de belangrijke staat New Jersey. ) En iedere keer weer was het genieten. Politiek is ook entertainment hier. En ik liet me er zo nu en dan graag in meeslepen. ( Bill Clinton is zo gek op handen geven dat iedereen er een kan krijgen. We gaan het ook even proberen. Ja, we hebben hem geschud, hoor! En nog een keer! We doen het nog een keer. ) Op het campagnepad kon ik Amerika's machtigen ten minste aanschieten. [ George H.W. Bush: George doet het vast goed. ] ( Moet het Europa wat uitmaken of u het wordt? ) [ George W. Bush: absoluut, ik ga de vrede bewaren. ]
Verder telde ik hier als correspondent alleen mee als een Nederlandse premier het Witte Huis bezocht. [ Jan Peter Balkenende: meneer Westerman. ] Ik telde drie presidenten en drie premiers.
- Orkanen
(Het duur nog ten minste zes uur...) Orkanen, die tel ik niet meer. Het was iedere zomer weer raak. (Een collega van mij is zo-even letterlijk uit beeld gewaaid.) Op het moment zelf had ik er best lol in, naderhand was het altijd weer heel triest. ( Een stuk van de la is afgebroken. ) Maar de ellende na orkaan Katrina sloeg alles: de mensonterende taferelen in het centrum van New Orleans zal ik nooit meer vergeten. (En zo wachten hier midden in deze oorlogse zone al vijf dagen lang tienduizenden mensen op redding, op een kans om te overleven.)
- Sociale problemen
De supermacht laat zijn eigen problemen nogal eens links liggen. Dat viel me al eerder op. (Dit hier is Hollywood.) Bij de rassenrellen van Los Angelos zag ik ook al hoe groot de frustraties in Amerika's ghetto's zijn. [ Politieagent: Ze hebben piano's gestolen, pizza's, bier uit drankwinkels. Daar rijdt nu een busje volgeladen met gestolen meubels. ] De sociale problemen in Amerika zijn er in mijn tijd alleen maar erger op geworden.
- Wapenbezit
[ Schieter: Goed schot ]. En het recht op schieten blijft heilig, hoeveel doden er ook vallen… en hoe absurd die liefde voor wapens ook is. ( Waarom heb je zo’n grote nodig? Waarom niet een klein handwapen? ) [Wapenverkoper: Ik zag hoe mensen tussen de ogen werden geschoten met een .32 en de kogel bleef daar steken. En daarna liepen ze gewoon weg. ] ( Dus je hebt iets zwaarders nodig? )
- Overgewicht
Dit probleem is ook alleen maar groter geworden, al had ik er misschien niet zo vaak een verhaal over hoeven doen. En misschien heb ik ook weleens mijn eigen rol wat te veel aangedikt. ( Volgens sommigen is dat pure egotripperij, maar daar geloof ik niks van. ) Maar Amerika is nu eenmaal een speels land en ik vind het leuk om mee te spelen. [Danspartner: buik tegen buik, borst tegen borst. ]
- Journalistiek in Amerika
Er is geen land waar je als journalist zoveel afwisselende verhalen doet. De ene dag worstel je met een krokodil, of bezoek je een executiekamer, de volgende dag doe je verslag van de bomaanslag in Oklahoma. Je gaat eens langs in een dorp waar ze allemaal in marsmannetjes geloven en een week later ontmoet je een oorlogsmisdadiger. [ Radovan Karadzic: zie ik eruit als een monster? ] ( Een gezegde hier luidt: de duivel heeft een vriendelijk gezicht. )
- Persoonlijke voorkeur
Hotemetoten spreken is leuk, maar het liefst bezocht ik gewone mensen met ongewone verhalen. Regelmatig immigranten, amerika blijft voor hen het beloofde land. ( Wat vind je van de Amerikaanse boeren? ) [ Nederlandse boer: Die boeren we allemaal voorbij. ]
- Dierbaarste herinnering
Soms kwamen die kleine verhaaltjes over gewone mensen opeens samen met de grote gebeurtenissen. Rocco had ik bezocht op zijn werk. Hij was glazenwasser van het World Trade Center. [ Rocco: het kost me een maand om het hele gebouw te doen. ] Een paar jaar later was hij bezig met de ramen van de bovenste etages, toen zich onder hem een vliegtuig in de toren boorde. Ik denk nog vaak aan zijn laatste woorden in ons interview. [ Rocco: ik heb het hier naar mijn zin. Ik hoop dat ik hier tot mijn pensioen blijf werken. ]
- Afsluiting
Sinds die aanslagen is het werk anders hier… anders dan toen ik hier vijftien jaar geleden voor het eerst hier op dit dak en voor dit fantastische decor stond. De New York Skyline. Het gat dat erin werd geslagen, veranderde Amerika. Het is een land in oorlog nu. Grimmiger en minder optimistisch dan toen ik hier begon. Gek genoeg zijn de New Yorkers zelf de klap al weer wel te boven, en dus zal het ook wel weer goed komen met de rest van Amerika. Maar hoe, dat hoort u voortaan van mijn opvolger: Erik Mouthaan.
Dit was Max Westerman, RTL Nieuws, New York.
